تالیف: دکتر ابوالفضل جوادی

عضو انجمن پزشکی کوهستان ایران

انجمن پزشکی کوهستان ایران: در نوشتار پیشین دریافتیم که رهبران بالقوه، می توانند با کسب دانش، مهارت و تجربه ی کافی، ظرفیت هدایت تیم را در عمل بدست آورند. راهبر خوب کسی است که به محدودیت های خویش آگاه باشد و همواره برای چیرگی بر آنها و بهبود ظرفیتهای خود تلاش کند. راهبری را نمی توان خرید یا با گواهی بدست آورد، بلکه باید ضمن فرآیند پیوسته آموزش، تمرین و تجربه به آن دست یافت. عامل کلیدی در این فرآیند «تجربه» است که توانایی ارزیابی سریع و دقیق موقعیت و تصمیم گیری درست را به راهبر می بخشد. به طور کلی هر راهبر بالقوه در روند آموزش و کسب تجربه ی راهبری، چهار مرحله تجربه را پشت سر می گذارد که به ترتیب عبارتند از: ناتوانی ناخودآگاه، ناتوانی خودآگاه، توانایی خودآگاه، توانایی ناخودآگاه


ناتوانی ناخودآگاه: کوه نورد در این مرحله نمی تواند (یا اهمیت نمی دهد) که فاقد دانش، مهارت و ظرفیتهای ضروری برای راهبری است. البته او به عنوان یکی از اعضای تیم، بخوبی از عهده ی وظایف خود برمی آید ولی آمادگی لازم برای پذیرش نقش راهبری را ندارد.

ناتوانی خودآگاه: در این گام با پیدایش انگیزه ی راهبری خویش و دیگران، کوهنورد در می یابد که فاقد دانش، مهارت و تجربه ی راهبری است. وی سپس شروع به یادگیری و کسب مهارتها و تجارب لازم برای دست یابی به جایگاه راهبری می نماید.

توانایی خودآگاه: در این مرحله، کوه نورد دانش و مهارتهای پایه ی راهبری را فراگرفته است و می تواند برنامه های ساده و کم خطر را راهبری نماید ولی به دلیل کمبود تجربه، برای بکارگیری مهارتهای که کسب کرده است نیاز به فکر کردن یا مرور آموزه های خویش دارد. در این گام بهتر است راهبر نوپا، زیر نظر یک راهبر با تجربه به هدایت تیم بپردازد تا با گذشت زمان، دانش و بینش و مهارتهای راهبری در ضمیر ناخودآگاه وی حک شود و تبدیل به رفتارهای خودکار و سرشتی گردد.

توانایی ناخودآگاه: راهبری که به این مرحله می رسد، بیشتر وظایف خود را بصورت موثر و بدون فکر انجام می دهد. او در این گام به «حس کوهستان» یا «حس راهبری» دست یافته است که به او امکان می دهد که بطور خودکار و با راهنمایی ضمیر ناخودآگاه، با دشواریها و چالشها روبرو شود و آنها را از پیش پا بردارد.
برداشت از : http://iranmountainmedicine.blogfa.com/cat-60.aspx